W trakcie sporządzania dokumentów planistycznych należy wnikliwie analizować zagadnienia związane z ochroną środowiska – jest to wymóg wynikający z przepisów dotyczących planowania przestrzennego, m.in. ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Cele gospodarcze i społeczne wyznaczane na każdym szczeblu planowania (krajowym, regionalnym, lokalnym) muszą być zgodne z celami ekologicznymi. Podstawą wszelkich działań związanych z planowaniem przestrzennym jest zasada zrównoważonego rozwoju. Pojęcie to oznacza rozwój społeczno-gospodarczy, w którym następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłych pokoleń.

Istotna rola planowania przestrzennego w ochronie przyrody

Gospodarcza atrakcyjność przestrzeni jest niezmierne ważna podczas sporządzania dokumentów planistycznych, jednakże na każdym szczeblu systemu planowania przestrzennego należy również uwzględniać i przestrzegać wymogów ekologicznych. Pozwala to na ochronę cennych obszarów przyrodniczych oraz ich prawidłowe wykorzystanie, m.in. w celach turystycznych.

Ochrona środowiska stanowi jedną z podstaw polityki zagospodarowania przestrzennego kraju. Ustawowo organy odpowiedzialne za planowanie zobowiązane są do racjonalnego kształtowania środowiska i gospodarowania zasobami naturalnymi zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju, do przeciwdziałania zanieczyszczeniom, a także do przywracania elementom przyrodniczym  właściwego stanu. Ład przestrzenny, który jest celem zagospodarowania każdego terenu, oznacza uporządkowanie i harmonię pomiędzy różnymi elementami składowymi przestrzeni i funkcjami struktury przestrzennej,  co nie byłoby możliwe bez zachowania odpowiedniej ochrony dóbr naturalnych. Dlatego też niezmiernie ważna jest spójność systemu planowania przestrzennego z zasadami ochrony środowiska – spójność ta możliwa jest dzięki postanowieniom wspomnianej już Ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Reguluje ona kwestie związane z gospodarowaniem wodami i ochroną gruntów leśnych i rolnych, ochroną środowiska i dziedzictwa kulturowego. Zobowiązuje wójta, burmistrza lub prezydenta do konsultacji z regionalnym dyrektorom ochrony środowiska oraz odpowiednim organem inspekcji sanitarnej, które wydają stosowną opinię do studium oraz projektu planu zagospodarowania, w której mogą zawrzeć uwagi i wskazówki dotyczące koniecznych korekt. Procedura opiniowania pozwala na zapewnienie, że dokumenty planistyczne w pełni uwzględniają wymogi ochrony środowiska naturalnego. Co ważne, przed przystąpieniem do przygotowywania dokumentów planistycznych sporządza się opracowanie ekofizjograficzne, które analizuje predyspozycje przyrodnicze danego obszaru, a w trakcie procedury planistycznej – prognozę oddziaływania na środowisko. Dokumenty te stanowią podstawę do realizacji studium i planu miejscowego.

Źródło: Budplan.net – Planowanie przestrzenne Warszawa

Kategoria Blog